Πέρασαν ήδη δεκαπέντε μέρες από τότε που βρεθήκαμε εδώ τελευταία φορά. Φεύγουν οι ώρες. Ειδικά όταν αισθάνεσαι αποκομμένος από τα πάντα, οι μέρες νιώθεις να φεύγουν ακόμα πιο γρήγορα. Χάνω τη σύνδεσή μου γενικά, αγκυλώνομαι στο βάρος των περιστάσεων κάποιες φορές και βαραίνει ο νους με τις κρίσεις και τα νέα και τις απόψεις και τις χιλιάδες φωνές και όλα τα παράξενα που δεν μπορώ να κατανοήσω.
Να αντικρούσω δεν μπορώ, δεν έχω πάντα τη δύναμη να το κάνω, λυγίζει ο ψυχισμός μου μπροστά σε κραυγές και ανούσια λόγια, σε άναρθρα επιφωνήματα οχλαγωγίας και έντασης, σε παραληρήματα που ενίοτε πρέπει να πειστώ ότι είναι απολύτως λογικά!
Λέω να αφήσω τον Ιούλη να περάσει, να ανατέλλει ο ήλιος και να δύει χωρίς την υποχρεωτική παρουσία μου. Λέω να αφήσω τα όρια μου να επεκταθούν στου ορίζοντα το ατελείωτο και κει να μείνουν. Υποχρεωτικά.
Για τα υπόλοιπα, δεν ξέρω, ίσως βρω άκρη κάποια στιγμή, ίσως τα καταφέρει η συνείδηση, ίσως μου φωτίσουν το νου και το δρόμο οι παλιές καλές στιγμές, οι εικόνες, οι αλήθειες, οι γλυκές σχέσεις, οι καλοσύνες, οι αγκαλιές.
Μέχρι τότε θα μείνω κάπου αλλού, στα δέντρα και στις ψεύτικες σκιές θα ξαποστάσω, τα χέρια μου θα αφήσω να αγγίξουν δυο σελίδες βιβλίου, χαρτί μυρωδάτο σαν αύρα, μια καυτή πέτρα που θα πεταχτεί στη θάλασσα και το χέρι θα βουτήξει στο νερό να σβήσει, να αφήσει, να καταθέσει, να τελειώσει, να διώξει, να πετάξει, όσα δεν, όσα δε θεν’, όσα αδίκως περιμένουν.. κάποιος πρέπει να τους ξεκαθαρίσει ότι ποτέ δε θα.. και μετά, να μετρήσω τα σποράκια από το καρπούζι, να τα στεγνώσω, να τα κρατήσω, να τα παραχώσω στο χώμα μήπως και…
Αφήνομαι. Με λύπη αφήνομαι, όχι με χαρά. Δε με κρατούν οι εικόνες, ούτε οι φωνές, ούτε οι ήχοι. Αφήνομαι και κυλώ σαν τα βοτσαλάκια στην άκρη του κύματος. Εκεί θα ζήσω. Εκεί θα μείνω. Γιατί έτσι ακριβώς είναι η ζωή μου. Ένα κύμα με σπρώχνει έξω, το ίδιο κύμα με τραβά μέσα. Κι αν βρω να σταθώ σε ένα βράχο, σε μια σχισμή της καλής τύχης, θα το κάνω. Θα αρπάξω την ευκαιρία. Εκεί θα μείνω. Μπας και σωθώ και καταφέρω να συρθώ ως την ακτή.
Αλλιώς τίποτα. Θα περιμένω. Είναι παράξενες οι μέρες.
Ελπίδα Π.
