Αυτό που ψάχνουμε όλοι, δεν υπάρχει μέσα στα πορτοφόλια μας
Όλες αυτές τις ημέρες που προηγήθηκαν (και εννοώ πολλές μέρες πριν τις γιορτές), άρχισα να νιώθω σαν χάμστερ μέσα στη ρόδα που τρέχει τρέχει τρέχει και δε φτάνει, για να εκτονώσει την ενέργειά του, αλλά εμένα με εξάντλησε η ιδέα του τί πρέπει να κάνω, τί πάει λάθος και δεν κάνω αυτά που πρέπει να κάνω και τί θα έπρεπε ήδη να έχω κάνει για να μπω στο εορταστικό κλίμα ενάμιση μήνα πριν.
Άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από εικόνες και λόγια και μουσικές και παραγωγούς του ραδιοφώνου με ντιν ντον όλη μέρα και μπλα μπλα τύπου εδώ η χαρά, πουλάω χαρά, πάρε χαρά, άντε ακόμα είσαι έτσι, ξεκίνα και δες αυτό και δες το άλλο και πάρε αυτό, δες και κείνο λες και πρώτη φορά στη ζωή μου ζούσα την ίδια εποχή αλλά αυτή τη φορά οι σειρήνες ήταν ασταμάτητες! Μανιακές! Υστερικές θα έλεγα! Κι όλες έλεγαν ξόδεψε, ξόδεψε, ξόδεψε για να νιώσεις καλύτερα!
Όχι νιώσε, όχι μίλησε, όχι αγκάλιασε, όχι σκέψου, όχι πίστεψε, όχι χαλάρωσε.
Ειλικρινά, ενώ με χαρακτηρίζει η ψυχραιμία, άρχισα να τη χάνω με αυτό το ασταμάτητο χαχανητό μιας υποδοχής θερμής των ημερών και σαφέστατα όχι του Θείου βρέφους, των ημερών που σε σπρώχνουν στο ένα και στο άλλο και σε φτάνουν ξαφνικά στο μη παρέκει, κοιτώντας το πορτοφόλι σου άδειο και παγωμένο να έχει βγάλει στόμα και να σου λέει, μα πας καλά παιδάκι μου; Τί ψάχνεις; Αυτό που ψάχνεις σίγουρα δε θα το βρεις εδώ!
Αυτό που ψάχνουμε, δεν υπάρχει μέσα στα πορτοφόλια μας...
Ούτε στα κομμωτήρια, στα καταστήματα και σε όσα δίνουν μια παρωδική χαρά, απαραίτητη μεν όταν βρίσκεται εντός ορίων, ικανή όμως να στείλει στον άλλο κόσμο ανθρώπους ευαίσθητους που και δεν μπορούν να τη διαχειριστούν και δεν έχουν την ελάχιστη οικονομική δυνατότητα να την “απολαύσουν” όπως επιβάλλει το εμπόριο.
Πόσοι άνθρωποι μόνοι, χωρίς κανένα συγγενικό τους πρόσωπο κοντά, χωρίς κανένα φίλο, χωρίς χρήματα, βιώνουν απίστευτες δυσκολίες όλο το διάστημα που πρέπει να επικρατήσει η αναγκαστική χαρά!
Κακά τα ψέμματα! Κυκλοφορεί μεγάλη ανοησία και φέρνει εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα στους ανθρώπους που βασανίζονται να βγει η καθημερινότητα και οικονομικά και ψυχολογικά. Οι άνθρωποι που εγώ ξέρω, δεν πέρασαν τις ημέρες αυτές όπως δείχνουν τα βιντεάκια, οι εικόνες και οι φωτογραφίες στα μέσα δικτύωσης. Ούτε καν! Πέρασαν απλά και λιτά, έφτιαξαν δώρα με τα χέρια τους, μπισκοτάκια στο κουτάκι με κορδέλα, νήστεψαν, εκκλησιάστηκαν και άφησαν τις μέρες να περάσουν εορταστικά και δοξαστικά, αλλά όχι υστερικά!
Μέσα στο λιώσιμο λοιπόν των ημερών με την πολυτέλεια να βλέπουμε ταινίες ταινίες ταινίες, ήρθε η σειρά ξανά για μια ταινία σε επανάληψη… World’s apart Ένας άλλος κόσμος, Παπακαλιάτης κλπ…
Θυμήθηκα και συγχίστηκα, αφήσαμε πίσω εύκολα (;) εκείνα τα χρόνια της πανελλαδικής δυστυχίας, των μεγάλων θλίψεων, των μεγάλων εντάσεων, των χαμένων ιδανικών, των διαλυμένων ανθρώπων, των φασισταριών, των απεγνωσμένων, των χαμένων ευκαιριών, των ξεσπιτωμένων… Μα και των λαθών, των κακοποιημένων οικογενειών, των ψεύτικων σχέσεων, των ανεύθυνων, των αδυναμιών, της υποκρισίας.
Ζωή των δεδουλευμένων, των δημιουργημένων επιπλέον αναγκών, των δόσεων, των χρεών. Χρέη ατελείωτα! Του έξω κόσμου και του μέσα κόσμου.
Και ορίστε πόσο εύκολα ο άνθρωπος δεν αναζητά την ουσία αλλά το περιτύλιγμα και αν αυτό δεν είναι καλό ή αν δεν έχει οικονομική άνεση για ένα καλό περιτύλιγμα παθαίνει κρίσεις, καταθλίψεις, εγκλωβίζεται, μισεί τον κόσμο, όσους δεν του φταίνε, τους αλλοδαπούς, το γείτονα, τον ευρωπαίο, τον ικανό και στο τέλος ρημάζει τη ζωή του.
Χάθηκαν πολλές ζωές στις υποθήκες, αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες τα χρόνια της κρίσης. Αληθινής, ψεύτικης δεν αλλάζει κάτι και ας μην το αναλύσω, αλλά χάθηκαν ζωές επειδή πια δεν μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες που δημιούργησαν, τις ανάγκες πους τους ανάγκασαν και οι άλλοι να δημιουργήσουν.
Όλοι πέσαμε θύματα. Όλοι θέλαμε να πιστέψουμε πως η ευμάρεια είναι για τους πολλούς και όχι για τους λίγους, μα άλλα λέει η ιστορία και το τραγούδι (Frère Jacques Frère Jacques δε μας τα ‘χες πει καλά, η ζωή μόνο στους λίγους ξέρει να χαμογελά, στους πολλούς δίνει τα λίγα και στους λίγους τα πολλά, σ’ άλλους κούρσες και βαπόρια και μπουίκ και καντιλάκ, σ’ άλλους μόνο στενοχώρια Frère Jacques Frère Jacques…)
Δυστυχώς το μέτρο χάνεται τόσο εύκολα, τόσο απίθανα εύκολα ξεφεύγει κάποιος έτσι για το καλό και τις χρονιάρες μέρες και μετά χτυπάει το κεφάλι του. Μα χρονιάρες μέρες είναι η κάθε καλή μέρα που θα σε κάνει να νιώθεις άνετα, όμορφα και καλά, χωρίς φόβο και αγωνία για το αύριο.
Μήπως ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και ζωής;
