Ω, εαυτέ!…

Θέλω να ξεχνώ πως σε κουβαλώ παντού, θέλεις να ξεχνάς πως με κουβαλάς παντού. Κλείνω για λίγο τα μάτια στην αλήθεια μα βλέπω καθαρά ακόμα κι έτσι. Ξέρω ότι δε μου φταίει κανείς παρά ο εαυτός μου, αυτός ο άλλος, ο ίδιος εγώ. Μ’ αυτόν είναι η καθημερινή σύγκρουση, με ό,τι με κάνει αυτό που είμαι.

Στην αρχή πάντα φταίει κάποιος άλλος. Ο άλλος. Δε θα ορίσω το διάστημα, μπορεί να είναι ολόκληρη ζωή. Όποιος και να φταίει, το κράτος, η πόλη, το χωριό, ο γείτονας και το κακό σύστημα, το στραβόξυλο ο προϊστάμενος, ο άντρας και ο φίλος, η πωλήτρια, ο γιατρός, το ξαφνικό, ο κακός εαυτός εξακολουθεί να παραμένει πρόβλημα.

Ο κακός ο εαυτός μου δεν περιορίζεται στο σπίτι, τον παίρνω παρέα στη δουλειά, στην παρέα, στο αυτοκίνητο, στο αεροπλάνο, στο θέατρο, στο ΙΚΑ, στον μπακάλη. Τον ντύνω και τον κυκλοφορώ με τα ωραία καθαρά ρούχα και του κολλάω ένα χαμόγελο πλατύ και την επίκριση πάνω πάνω, έτοιμη να εκτιναχθεί στα ύψη των ορίων μου. Εδώ το μεγάλο μπαούλο γεμίζει κάθε μέρα, μα το όνειρο περιορίζεται στο να αδειάσει κάποτε, να μείνει κουτί μικρούλι, που αντί συλλέκτης προβλημάτων, κακών στιγμών και λάθος αποφάσεων να γίνει κάτι άλλο, κάτι πολύ σπουδαίο.

Κάθε μέρα συναντώ άλλα δυστυχισμένα παιδιά και δύστροπα που μεγάλωσαν και κατέληξαν ταλαιπωρημένα μεγάλα παιδιά, που αρρωσταίνουν στην πορεία και τα δικά τους παιδιά για να συνεχιστεί η παράδοση. Μαζί με αυτά τα παιδιά νοσούν κοινωνίες ολόκληρες, αντιγράφοντας και υιοθετώντας άλυτα προβλήματα και πρότυπα και μπερδεύεται το πρόβλημα του ενός με του άλλου και βρες άκρη εσύ ποιος φταίει. Αυτά τα παιδιά κάποια μέρα γίνονται σύζυγοι, φίλοι, εργαζόμενοι, πολιτικοί, στρατιωτικοί, υπουργοί και προϊστάμενοι και μέσα από τους νέους ρόλους τους βγάζουν απωθημένα γενεών. Λάθος σπουδές, λάθος γάμοι, λάθος επιλογές, λάθος τρόπος να συνδιαλέγεσαι με τον συνάνθρωπο. Γιατί απλούστατα δεν ξέρεις ότι το πρόβλημα είσαι εσύ και αν δεν διορθωθείς εσύ, πάντα θα εισπράττεις λάθος συμπεριφορά και λάθος αγάπη.

Ελπίζω σε ένα καλό που θα βρει ανταπόκριση. Ξεχνάω τα υπόλοιπα, γιατί όπως έλεγε κι ο μπαμπάς, για όλα υπάρχει κατάλληλος χρόνος. Τίποτα δε γίνεται από μόνο του, όλα θέλουν κόπο και όλα έρχονται στην ώρα τους. Και στη ζωή να μη φοβάμαι παρά μόνο τους ηλίθιους, τους κουτοπόνηρους, τους κομπλεξικούς και τους βολεμένους. Αυτοί είναι ανίκητοι. Έλεγε κι εγώ άκουγα, άλλωστε οι γονείς έχουν υποχρέωση να λένε! Ως τη στιγμή που θα διαπιστώσουμε, πως οι άνθρωποι αυτοί οι παντογνώστες, οι αήττητοι και αγέρωχοι, αυτοί οι αθάνατοι γονείς που καμιά αρρώστια δεν τους αγγίζει και κανένα πρόβλημα καθώς έχουν την τέλεια λύση για όλα, δεν είναι τίποτε άλλο από απλοί άνθρωποι. Με φόβους δικούς τους και αγωνίες πολλές, προβλήματα και πιθανόν άρρωστους γονείς που την έκαναν τη ζημιά τους. Στην πορεία κατέληξαν να έχουν εμπειρίες, άρα, έγιναν αυτόματα σοφοί. Και έκαναν καραμέλα το «εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα’ ρθεις» οπότε μη μου κολλάς πολύ, γιατί το έχω δει το έργο καιρό πριν από σένα και ξέρω.

Αφήνω τα αφτιά στο βουητό τους, βάζω δυνατά μουσική να μην ακούω τις μέσα φωνές, ακυρώνω εισιτήρια, αναβάλλω σχέδια. Κρατώ μερικά όνειρα, που αν και δυσκολεύομαι να θυμηθώ, εν τούτοις ξέρω ότι υπάρχουν κι επιθυμώ να συναντήσω.

Μα προτιμώ τη σιωπή κάποιες φορές, παρακαλώντας εκ των προτέρων για όνειρο σαν αληθινό, μήπως και καλυφθεί το μάταιο και κενό της επόμενης μέρας. Ποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο χωρίς να έχει αλλάξει πρώτα τον εαυτό του;

Ας μην είναι εξουθενωτική αυτή η νύχτα. Τόσα βράδια εξάντλησης με ανοιχτά πάνω στα στρώματα χαρτιά, είναι νομίζω αρκετά. Ξεπληρώνω κι αύριο..

Ελπίδα Π.

«Ζητώ συγνώμη που δεν απαντώ  Αλλά λάθος δικό μου δεν είναι

Που δεν αντιστοιχώ Σ’ αυτόν που σε ’μένα αγαπάτε.

Ο καθένας μας είναι πολλοί Εγώ είμαι αυτός που νομίζω πως είμαι.

Άλλοι με βλέπουν αλλιώς Και πάλι λάθος κάνουν.

Μη με παίρνετε γι’ άλλον Κι αφήστε με ήσυχο.

Αν εγώ δεν θέλω. Να βρω τον εαυτό μου

Γιατί οι άλλοι για μένα να ψάχνουν;»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Φερνάντο Πεσσόα, Ποιήματα, εκδ. Printa.

……..

Ω εαυτέ μου! ω ζωή!… των ερωτημάτων αυτών που επαναλαμβάνονται•
Των ατελείωτων τρένων των απίστων— πόλεων έμπλεων με τους ανόητους•
Του εαυτού μου αδιάκοπα που μέμφεται τον εαυτό μου, (καθώς ποιός περισσότερο ανόητος από εμένα, και ποιός περισσότερο άπιστος;)
Ματιών που μάταια ποθούν το φως— των επονείδιστων στόχων—του αγώνα που αέναα ξαναρχίζει,
Των φτωχών εκβάσεων των πάντων— των βραδυκίνητων και ρυπαρών όχλων που βλέπω γύρω μου•
Των αδειανών και άχρηστων χρόνων της αδράνειας— με τον αδρανή εμένα συνυφασμένων,
Το ερώτημα, ω εαυτέ μου! τόσο λυπητερό, επανέρχεται—Τί το καλό μέσα σε αυτά, ω εαυτέ μου, ω ζωή;

Ότι είσαι εδώ—ότι ζωή υπάρχει, και ταυτότητα•
Ότι το παντοδύναμο παιχνίδι συνεχίζεται, και συ μπορείς να συνεισφέρεις μια στροφή.

(Γουώλτ Γουίτμαν)

Photo by Felicia Buitenwerf on Unsplash