Μικρό καλοκαιράκι στην Κρήτη
Αρκετά χρόνια πίσω μια εσωτερική ανάγκη με έκανε ένα πρωί να πάρω το αυτοκίνητο και να βγω στους δρόμους. Οδηγός ένας ξεφτισμένος χάρτης. Μια τσάντα με δυο αλλαξιές, λίγο νερό, μια ομπρέλα… αυτά ήταν όλα κι όλα τα μπαγκάζια μου.
Η διαδρομή τότε και τώρα ίδια, πάντα η ίδια ανάγκη με οδηγεί εκεί. Κινήθηκα δυτικά και λίγο έξω από το Ρέθυμνο, έστριψα με κατεύθυνση στον αγαπημένο νότο. Η απόφαση ήταν οριστική. Θα πήγαινα στο Φραγκοκάστελο, που αν και ανήκει στο νομό Χανίων, είναι δίπλα σχεδόν στα όρια του Ρεθύμνου.
Οι στροφές πήγαιναν μόνες τους, το αυτοκίνητο κινήθηκε στους παράξενους δρόμους με χάρη λες και είχα κάνει το δρομολόγιο αυτό άπειρες φορές και τελικά μετά από πολλά και σπουδαία περάσματα, με συνοδεία την Φάτα Μοργκάνα που έπαιζε το ραδιόφωνο της Γαύδου, έφτασα στον προορισμό μου.
Αριστερά θάλασσα, δεξιά βουνά και χαράκια, λίγο πιο κει τα Σφακιά. Κοίταξα γύρω με ανακούφιση, λες και είχα φτάσει στη φωλιά μου, λες και ήταν το σπίτι μου που είχα χρόνια αφήσει και επέστρεφα. Έτσι από κείνη τη στιγμή, αγαπηθήκαμε πολύ με τον τόπο, με τους ανθρώπους, με τα βουνά και πάντα επιστρέφω με ιδιαίτερη χαρά μα και ανακούφιση.
Αρμένοι, Άγιος Βασίλειος, Αγκουσελιανά, Άγιος Ιωάννης, Κάνεβος, Φαράγγι Κοτσυφού, καταρράκτης Μπουτσινάς, Σελλιά, Ροδάκινο, Αργουλές, Σκαλωτή, Φραγκοκάστελο.
Η περιοχή εξακολουθεί να είναι προορισμός πρώτης γραμμής, αν και είναι αδύνατο να παραλείψω τα υπόλοιπα μέρη του νότου. Απλά, κάθε νότος, είναι κάθε φορά αλλιώτικος. Κι αφού η Κρήτη μας χωρίζεται σε τέσσερεις νότους του κάθε νομού της, τους ξεχωρίζω και τους αναλύω χωριστά, γιατί παίρνουν κάτι από τους ανθρώπους, κάτι από την αγριάδα του τοπίου, κάτι από τη διάθεση με την οποία κάθε φορά τους επισκέπτομαι.
Αντικειμενική μπορώ να είμαι; Μμ, ίσως ναι, μπορεί και όχι. Συνήθως λέω όσα δε μου αρέσουν, όσα στραβά βλέπω, μα και πάλι, πόσο αντικειμενικά μπορώ να κρίνω; Όλα είναι υποκειμενικά! Έτσι κι αλλιώς κάθε φορά βλέπω το ίδιο μέρος λες και το επισκέπτομαι πρώτη φορά!
Μικρό καλοκαιράκι στην Κρήτη
Ανάβαση μετά στο βουνό, στροφές φουρκέτα προς τον Καλλικράτη στο μικρό οροπέδιο που υπάρχει στα Λευκά Όρη και φύση που χαρίζει μοναδικές στιγμές, μοναδικές ομορφιές για το κουρασμένο βλέμμα, ανάσα οξυγόνου σε πνευμόνια που έχουν βαρύνει από κακή ατμόσφαιρα και λάθος συνήθειες. Θυμάρι, άγρια βότανα, πέτρες, βουνό και κάτω εκείνη η θάλασσα γυαλί, που όταν την πετύχεις σε ηρεμία είναι σκέτη απόλαυση!
Στην Ασή Γωνιά ξεκινά η κατάβαση με καταπληκτική θέα και κατεύθυνση προς Αργυρούπολη, ένα μοναδικό σημείο με δροσιά, πηγές και βλάστηση, που γεμίζει ασφυκτικά τα σαββατοκύριακα κυρίως από λεωφορεία και επισκέψεις από όλο τον κόσμο.
Κατάβαση ξανά με προορισμό την Γεωργιούπολη, στη βόρεια πλευρά του νησιού. Τοπία όμορφα, κίνηση αυξημένη ακόμα και τον Σεπτέμβριο και φτάνουμε σε ένα από τα πολύ τουριστικά θέρετρα των Χανίων που προτιμάται κυρίως από οικογένειες.
Δεν είναι πάντα έτσι η θάλασσα φυσικά. Η βορεινή πλευρά του νησιού χτυπιέται αλύπητα από τους βοριάδες, οπότε μεγάλη προσοχή χρειάζεται όταν ο άνεμος είναι δυνατός κι εμείς δεν ξέρουμε την περιοχή. Όπως και να έχει, προσοχή για να είμαστε όλοι καλά!
Η επιστροφή είναι σχεδόν μια ευθεία ως τα μέσα του νησιού, το Ηράκλειο. Πάντα από τη βορεινή πλευρά, στα αριστερά μας πια η θάλασσα, ήρεμη κι εδώ και με μια γλυκιά θλίψη. Όμως τα μάτια γέμισαν, τα ρουθούνια άνοιξαν, η καρδιά πέταξε ελεύθερη πάνω από δρόμους και θάλασσες και σας στέλνει εικόνες μαγικές, όπως μόνο ο https://stefanospaterakis.weebly.com/ ξέρει να αποτυπώνει με τον φακό του.
Να είστε όλοι καλά συνοδοιπόροι! Πάμε μαζί στα όμορφα μα και στα άσχημα της ζωής. Βλέπουμε, κρατάμε, απομακρύνουμε, προσπαθούμε κάθε μέρα για το καλό. Πάντα και μόνο για το καλό και δεν σταματάμε να ελπίζουμε!
