… “Ναι, καταλαβαίνω. Πολλοί άνθρωποι αγαπούν αυτή την ιδέα. Να τους νομίζουν για πεθαμένους. Δεν είναι βέβαια νεκροί αλλά γυρίζουν την πλάτη τους στη ζωή. Βρίσκονται καθισμένοι στις κερκίδες του σταδίου παρακολουθώντας τον αγώνα. Το μοναδικό αγώνα που θα δουν ποτέ τους. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να πάρουν κι αυτοί μέρος, αλλά δεν προσπαθούν ποτέ κάτι τέτοιο.
Μα μπείτε επιτέλους στο χορό! Πάρτε κι εσείς μέρος στον αγώνα! Δεν έχει καμιά σημασία αν πονέσετε! Αγωνιστείτε! Ζήστε! Αλλιώς τι θα πείτε όταν τελειώσει το παιχνίδι και φύγετε;”…
Αγάπησα πολύ τη Μώντ. Την αγαπημένη του Χάρολντ ο οποίος βρήκε τη δίψα για ζωή που έλειπε στον ίδιο, σε μια ογδοντάχρονη που ένιωθε και ζούσε σα μικρό κορίτσι. Που αγαπούσε τα φυτά, τα δέντρα, το χώμα, τα αστέρια, τις μυρωδιές, τη μουσική, κάθε τι που ήταν ζωή.
Και η ίδια αυτή γεμάτη ζωή γυναίκα αποφάσισε να λήξει τη σύνδεσή της με τον κόσμο στα γενέθλια των 80 χρόνων της. Τι παράξενο!
… “Αρχίζουμε και πεθαίνουμε μόλις γεννηθούμε. Ο θάνατος δεν έχει τίποτα τ’ απροσδόκητο. Τίποτα που να εκπλήσσει. Όχι Χάρολντ, δε φεύγω, έρχομαι”…
Δε θα το αναλύσω. Το αφήνω εδώ γιατί η Μωντ ήταν η χαρά της ζωής και δημιουργούσε η ίδια τις συνθήκες αυτής της ζωής. Χωρίς να χρεώνει ευθύνες αλλού, χωρίς να δέχεται να τη θάψει το μαύρο, χωρίς να μοιρολογεί για τις αναποδιές που της έτυχαν.
Ημέρα βδομάδας Πέμπτη. Γενάρης 23. Απόφαση να μη βολευτούμε στο λίγο, απόφαση να πιούμε τους χυμούς της ζωής για όσο μπορούμε. Γιατί όσα κι αν έρθουν, όσα δύσκολα κι αν μας βρουν, ό,τι σταθεί εμπόδιο και βάλει τρικλοποδιές σε αποφάσεις και προγράμματα και ανάγκες, αρκεί να έχουμε στο μυαλό μας ότι…
… κι αυτό θα περάσει!…
Μια μικρή φράση που αγαπώ να λέω και πιστεύω, μα δεν ήξερα ότι την έχει πει ήδη η Μωντ δια μέσω του Κόλιν Χίγκινς στο θεατρικό έργο “Χάρολντ και Μωντ”
Να είστε καλά!
Photo by frank mckenna on Unsplash
