Στάθηκε στη μέση του διαδρόμου του σούπερ μάρκετ. Δεν ήξερε ούτε που είναι, ούτε πως λένε το μέρος που βρίσκεται. Σα να άστραψε ξαφνικά κάτι και συνήλθε. Ήταν σε κατάστημα, αυτό άρχισε να το καταλαβαίνει, είδε το καλάθι δίπλα της, τα πράγματά της. Μια υπάλληλος τη γνώρισε, κοντοστάθηκε και τη ρώτησε αν είναι καλά. Καλά ήταν της είπε, μια χαρά, ότι ζαλίστηκε για λίγο.
Έκανε να φύγει. Αλήθεια αυτή η στιγμή την είχε ζαλίσει. Άρχισε να φοβάται. Άφησε τα πράγματα στο καλάθι και έφυγε. Βγήκε στο δρόμο. Ξεκίνησε για το σπίτι. Σταμάτησε πολλές φορές. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Συνάντησε μια γειτόνισσα. Προσπέρασε τον φούρνο, είδε την πυλωτή με το σκεπασμένο παλιό αυτοκίνητο, το μίνι μάρκετ. Ήταν κοντά στο σπίτι της. Το αναγνώρισε. Κρατούσε τα κλειδιά και έτρεμαν τα χέρια της. Μπήκε και άρχισε να κλαίει. Περίμενε με αγωνία κάποιον δικό της να περάσει να την δει και να του πει τι συνέβη.
Ήρθε ο εγγονός της να πάρει το καθιερωμένο ταπεράκι. Δεν είχε μαγειρέψει. Ξέχασε. Ζήτησε την κόρη της. Πήγαν στο γιατρό. Άρχισαν οι εξετάσεις. Ήταν Αλτσχάϊμερ.
Παγκόσμια ημέρα Αλτσχάϊμερ σήμερα, μέρα ευαισθητοποίησης για τη νόσο και γνωριμία με την πάθηση που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλο τον κόσμο.
Στη χώρα μας νοσούν περίπου 200.000 ασθενείς. Δυστυχώς, η άνοια δεν αναγνωρίζεται ως αναπηρία σε κανένα στάδιο.
Αχ πόσο με πονάει το θέμα…63 πέθανε η μαμά μου, έζησε μια 10ετια περίπου με την άνοια, τόσο νέα…πραγματικά νομίζω ότι είναι το δυσκολότερο πράγμα
Λυπάμαι πολύ Νέλη μου, δεν το γνώριζα! Πόσο δύσκολο αλήθεια! Και ακόμα δυσκολότερο όταν μιλάμε για νεανική άνοια..