Η μέρα του Όχι, έφερε πάλι σε πολύ κόσμο προβληματισμό για το με πόσα “όχι” προκόβεις τελικά και στα πόσα “ναι” καίγεσαι. Πολλά τα όχι που μας πάνε μπροστά και άλλα τόσα τα ναι. Απλά επειδή τα όχι τα λέμε σπάνια, αποκτούν άλλην αξία. Όταν είναι όμως ξεκάθαρα μέσα μας, όλα κάπου θα μας οδηγήσουν, μακριά από επιπλοκές του «ίσως ναι μεν αλλά» και του όχι που ξαφνικά γίνεται ένα ξερό ναι, γνωστές ιστορίες!
Ζούμε σε μια εποχή που δυστυχώς πολλές φορές χάνουμε τον σκοπό, δεν ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις, τα κάνουμε όλα αχταρμά και τα βάζουμε σε ένα τσουβάλι, μπερδεύουμε ορολογίες και επισημάνσεις, μικρές υποσημειώσεις της ιστορίας, προωθούμε μετά μεγάλης μανίας κάθε τι «ανεξάρτητο» και απαλλαγμένο από στοιχεία ταυτότητας, με λίγο από νεοφιλελευθερισμό που όμως κατανοούμε λάθος ή μάλλον ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει όπως τον βολεύει.
Αδικούμε εποχές και προγόνους, σκοπούς για τους οποίους χωρίζονται τα έθνη και μπαίνει στη μέση η άλλη τρέλα, του πόσο πατριώτης είσαι τελικά, ή μήπως είσαι κάτι άλλο; Μπλέκουμε τα υψηλά νοήματα με όσα η κουρασμένη μας ύπαρξη σέρνει. Υπάρχουν οι παππούδες μας που ζουν ακόμα και οι μνήμες από το μέτωπο είναι έντονες, υπάρχουν γιαγιάδες που θυμούνται τα βάσανα και τον εξευτελισμό και γονείς που έζησαν στην κατοχή ως μωρά ή μικρά παιδιά και η πείνα, ο φόβος και η τρέλα του πολέμου έγινε ένα με τα κύτταρα τους, βαθιά αναγνωρίσιμη πια, αξιώνοντας την ελευθερία τού σήμερα ως μοναδικό και μεγάλο αγαθό και την υπερελευθερία των παιδιών τους ακόμα πιο μοναδικό.
Το ένα τρίτο του πληθυσμού έχει μείνει εκεί πίσω, το άλλο στη μέση κολλημένο προσπαθεί να διαλέξει εκείνο το πίσω ή το μπροστά και το υπόλοιπο της μέτρησης έχει φύγει τόσο μπροστά, που ξέχασε ποιό είναι και γιατί είναι, πώς υπήρξε και πώς συνεχίζει να υπάρχει. Που δεν ξέρει το τι έγινε και γιατί δεν πρέπει να ξαναγίνει και που ζει στην τεράστια απόλαυση της άγνοιάς του με τα δάχτυλα κολλημένα στο iPhone, ίσως γιατί κανείς δεν του εξήγησε, όπως θα ήθελε να μάθει, να δει και να διεκδικήσει στην αχαλίνωτη ηλικία της εφηβείας. Στην ηλικία που όλα με ορμή χτυπούν και στροβιλίζονται στο χρόνο και τις γρήγορες αποφάσεις της νέας εποχής και της νέας ελεύθερης ζωής, της απαλλαγμένης από πατρίδες, γλώσσες, θρησκείες, πολιτισμούς και ιστορίες.
Κανείς όμως δεν είπε στα παιδιά ότι λαός και χώρα δεν είναι μόνο σύνορα και γραμμές στα βουνά που άλλοι άφησαν τη ματωμένη τους ψυχή εκεί ακριβώς, ότι έθνος δεν είναι μόνο χωρικά ύδατα μα η Ιδέα που είναι τόσο δυνατή και ισχυρή, ικανή να κρατήσει όλες τις αξίες και τους θησαυρούς που μπορεί να κάνουν μια χώρα να ξεχωρίζει από μιαν άλλη και όλες αυτές τις διαφορές να έχει την ικανότητα να μπορεί να τις αναγνωρίζει με διάκριση και ήθος, με πίστη σε θεμελιώδεις αξίες και αρχές.
Αυτές οι αρχές είναι πολύ δυνατές να στήσουν τον εαυτό, τον αγωγό προς κάθε καλό που θα δώσει ώθηση στη σύμπραξη των λαών, χωρίς να μπερδεύεται τίποτε άλλο ενδιάμεσα. Που δε θα γίνεται ένα ο πατριώτης με τον φανατικό εθνικιστή κι αυτό μόνον όταν η γνώση αγαπηθεί από τα νέα παιδιά, τότε οι διαχωριστικές γραμμές θα είναι πια ξεκάθαρες.
Με αυτά και με άλλα, αφού η ιστορία είναι λέει ο μεγάλος δάσκαλος, μαθαίνουμε τα όχι τα προσωπικά και την αξία των καλών ναι.
“Όχι” πολλά που αν τα πεις, θα δεις πόσο ωραία θα νιώσεις. Κι ας γίνεις δυσάρεστος, δεν μπορούμε σε όλους να αρέσουμε. Μα και κείνα τα “ναι“, έχε τον τρόπο να τα φυλάξεις κάπου, γιατί σε πολύ μεγάλες χαρές μπορεί να σε φτάσουν.
Χρόνια πολλά στην Ελλάδα μας λοιπόν και σε όλους που παλεύουμε με την καθημερινότητα τώρα πια, εξίσου εχθρική μα τόσο αλλιώτικη από εκείνη. Κι ενώ πρέπει με Ναι πολλά να μας βοηθήσει, μάς πετά στα μούτρα ένα ξερό Όχι και μας καθηλώνει αυτή η πραγματικότητα που αλλιώς την εννοούμε εμείς κι αλλιώς οι πολιτικοί του κόσμου.
Αυτά τα πολλά όχι αυτών που θέλουν να κάνουν τα κουμάντα στην εξέλιξη, στην ισότητα, στην αξιοπρεπή καθημερινότητα, στον βιοπορισμό, στον πολιτισμό, στα ήθη και στα έθιμα, στις ιστορίες, στα εδάφη, στα χαμένα εδάφη, στην πίστη, στην παράδοση, στη γλώσσα, τα όχι της αυτά τα βαριά σε κάθε τι που εμπνέει και δεν φανατίζει, εγώ της τα γυρνώ πίσω και προτάσοντας όσα στην ψυχή μου έχω της φωνάζω «μολών λαβέ ρε»! Ναι, με το ρε μαζί! Αέρα μωρέ κοπέλια, αέρα! Δεν μπορεί! Δε γίνεται! Θα φτιάξουν κάποτε όλα και η ιστορία θα έχει μια καλή σελίδα να δείξει στα παιδιά μας!
Ελπίδα Π.
