Είχα πάντα πολλές απαιτήσεις. Με καρφιτσωμένο το σύνταγμα στον τοίχο από τα εφηβικά χρόνια ήλπιζα σε μια μεγάλη χώρα, ενωμένη, αξιοκρατική, δημοκρατική, ηθική, μοναδική! Μετά κατάλαβα πως υπάρχουν κι άλλα κράτη σ αυτό τον κόσμο που προσπαθούν για το ίδιο, μα επέστρεψα στην αρχική μου εκτίμηση για τη μοναδική χώρα, γιατί όλοι τελικά στην Ελλάδα θέλουν να ζουν, γιατί είναι μια χώρα που επιβιώνει ως δια μαγείας.
Δεν είστε τρεις. Ούτε τριάντα. Είστε τριακόσιοι. Πολλοί. Πάρα πολλοί για το λίγο σας.
Και ω, με συγχωρείτε, δεν ήθελα να προσβάλλω κανέναν προσωπικά! Δε σας βλέπω ως άτομα. Σας βλέπω ως όργανα εκλεγμένα για το κοινό καλό. Αυτό που δεν έχει σχέση με βολέματα, τοποθετήσεις, αδιαφάνειες. Αυτό που δεν έχει σχέση με μεγαλεπήβολα σχέδια και ακριβά προγράμματα που κλειδώνουν και ταμεία που γεμίζουν και αδειάζουν σε χρόνο ρεκόρ. Όχι, δε θέλω σε καμιά περίπτωση να σας κατατάξω με μια φάρα ανθρώπων που δεν έχει ιδέα από τα μικρά αλλά κρύβεται πάντα πίσω από τα μεγάλα. Σας βλέπω όπως ακριβώς εσείς εμάς.
Κι όμως. Στα μικρά θα μπορούσατε να κάνετε κάθε μέρα θαύματα, αντί ν ανοίγετε λάκκους και να μας χώνετε μέσα. Όλους, πλην ορισμένων εξαιρέσεων.
Για το λαό τον πολύ που σας δίνει τις έδρες και τις θέσεις, το έργο σας είναι πολύ μικρό. Και γιατί είναι μικρό; Γιατί εκπαιδευτήκατε να μπλοκάρετε κάθε μικρή σκέψη, κάθε μικρή απόφαση, κάθε μικρή λύση, κάθε μικρό βήμα που θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη και να μιλάτε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνετε ούτε εσείς.
Γιατί ζούμε στην εκσυγχρονισμένη Ελλάδα και δε βλέπουμε εκσυγχρονισμό. Γιατί η κάθε στιγμή μας στέφεται με δυσκολίες, με ασυνεννοησία, με απροσδόκητα, με ακαλαίσθητα, με χοντροκομμένα, με ανήκουστα τραγικά λάθη.
Μπορείτε να βελτιώσετε τη ζωή μας και δεν το κάνετε.
Αφήνετε ένα σαθρό δημόσιο σύστημα να διαλύει τον ψυχικό μας κόσμο. Να μην έχουν τακτοποιηθεί βασικές απλές πράξεις εξυπηρέτησης, να μην μπορεί κανείς να βρει το δίκιο του. Να συλλαμβάνονται όσοι διέπραξαν το άδικο και να βγαίνουν. Να μένουν μέσα όσοι θα μπορούσαν να είναι έξω και κανείς να μην τους βοηθά να φτιάξουν μια νέα ζωή. Να ρημάζουν τα νοσοκομεία και τα μηχανήματα να στέκουν άχρηστα, αχρησιμοποίητα. Να παρακαλάμε για κλίνες. Να φοβόμαστε να αρρωστήσουμε.
Υπόλογοι είστε για όλα τα λάθη που συνεχίζουν να δημιουργούν τρύπες. Να μας πονούν και να μας κάνουν να θέλουμε να φύγουμε, να πάμε εκεί που πήγαν τόσες χιλιάδες ανθρώπων όταν ξενιτεύτηκαν για να βρουν διαφανείς όρους, δουλειά και σοβαρότητα.
Κάντε ανασχηματισμούς. Κάθε μέρα να κάνετε ανασχηματισμούς άκρη δε θα βρείτε. Λιγάκι σας λυπάμαι και μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω. Δεν μπορώ. Δεν υπάρχει τρόπος να βουτήξω τόσο βαθειά και να κολυμπήσω στο βαθύ σκοτάδι.
Φωτίστε όσους ουρανούς θέλετε, όσα δανεικά και αγύριστα αρχαία, όσους χώρους δεν μπορούν να μεταφερθούν, φωτίστε τα όλα, και πάλι στο σκοτάδι θα μείνετε και σεις και μείς. Ο λαμπερός κόσμος που υποσχεθήκατε μέσα από τα ωραία κοστούμια σας δεν υπάρχει.
Και ξέρετε γιατί δεν υπάρχει; Γιατί δε φτιάχτηκε ποτέ! Γιατί οι κόσμοι μας είναι μοιρασμένοι, διχασμένοι, κομμένοι σε χιλιάδες κομμάτια ανάλογα με το βάρος της κάρτας, των μηδενικών και των ποσών που πηγαινοέρχονται στου καθενός την τσέπη. Είμαστε ξένοι μέσα στην ίδια χώρα.
Δεν θα φωτιστεί ποτέ γιατί δεν έχετε ιδέα πώς ζει ο κόσμος. Πόσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να πληρώσει τα βασικά του έξοδα, αυτά για τα οποία τον χρεώνετε και τον φορολογείτε χωρίς να τα έχει. Δε θα καταλάβετε ποτέ, γιατί δεν ξέρετε πως γίνεται να βγάζεις από τη μύγα ξύγκι.
Τέτοια ταλέντα εσείς δεν τα κατέχετε. Αυτά τα κόλπα είναι μόνο για μας. Εσείς, δεν έχετε ιδέα. Δεν κυκλοφορείτε στους δρόμους, δεν μπαίνετε στα νοσοκομεία, δε συναλλάσσεστε με το δημόσιο, δε χάνετε τις προθεσμίες γιατί κάποιος δεν ήθελε να σας εξυπηρετήσει, δε χάνετε τα σπίτια σας γιατί τα χρωστάτε, δε σας κυνηγούν οι τράπεζες, δεν πληρώνετε όσα οφείλετε για να ξέρετε, δεν αντιμετωπίζετε το σύστημα που φτιάξατε.
Αγνοείτε την καθημερινότητα. Αγνοείτε το βδομαδιάτικο. Δεν ξέρετε ο μήνας πως βγαίνει. Τί κάνετε; Πώς το κάνετε αυτό; Ποιοι είναι οι σύμβουλοί σας; Ήλπιζα αυτοί να ξέρουν, να είναι παιδιά βγαλμένα από τη ζωή και να έχουν εικόνα της κατάστασης, αυτό που λέμε πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς ούτε αυτοί φαίνεται να κάνουν δουλειά!
Πώς γίνεται πάντα εσείς να είστε καλά και ο κόσμος της χώρας σας να μην είναι; Πώς γίνεται και οι τριακόσιοι να λύνετε τα προβλήματά σας και μείς όχι; Πώς γίνεται όλα τα λόγια σας να είναι ωραία και η καθημερινότητά μας να μην είναι; Παράξενα πράγματα συμβαίνουν!
Κάντε ανασχηματισμούς! Κάντε πολλούς, μήπως και οι επόμενοι κάνουν καλύτερα τη δουλειά των προηγούμενων που και αυτοί ξεκίνησαν για να κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά κάποιο σύστημα δεν τους άφησε, ώστε να βρουν οι επόμενοι πάτημα να σταθούν κουνώντας το χέρι και να ακούσουμε ξανά εκείνο τα «Θα» που πολύ μας έλειψε και για λίγο να ελπίσουμε σε μια αλλαγή και σε μια δυο καλύτερες μέρες!
Δε φταίτε εσείς, δε φταίνε οι άλλοι ούτε οι προηγούμενοι! Κανείς δε φταίει! Φταίει που πάντα θα μας χωρίζουν τόσο πολλά, τόσα όσα οι γενιές που έχουν περάσει κι όσες θα έρθουν, τόσα όσα αιώνες χωρίζουν τις εξουσίες από τους εξουσιαζόμενους!
Άξιοι έλληνες συμπολίτες μου, για μια ακόμη φορά βγαίνουμε νικητές! Μόνοι μας! Μόνο εμείς έχουμε τη μοναδική ικανότητα, να βγάλουμε το μήνα με λιγότερα απ’ όσα χρειάζονται, μόνο εμείς μπορούμε με τα μαγικά μας σπαθιά να κάνουμε το δύσκολο εύκολο και να αντέξουμε άλλη μια χρονιά! Είμαστε τα μαγικά παιδιά της Ελλάδας που όλα τα μπορούν και όλα τα αντέχουν! Πολλαπλασιάζουμε τις μικρές χαρές και παίρνουμε δυνάμεις από το τίποτα! Πολλαπλασιάζουμε το λίγο τους και το κάνουμε χρυσό! Πολλαπλασιάζουμε το τίποτα και προκαλούμε σοκ στο σύμπαν των μαθηματικών! Κι όμως, από το μηδέν, μπορεί να υπάρξει κάτι!
Ανασχηματιστείτε εσείς οι κυβερνήσεις κι αφήστε εμάς να σχηματίσουμε ξανά και ξανά άποψη, νέα γνώμη, να αποφασίσουμε ξανά. Άλλωστε, δε βρέθηκε και κανείς ως τώρα που θα μπορούσε να κάνει το λίγο πολύ για όλους και το πολύ μοιρασμένο για όλους, δε βρέθηκε και κανείς που να πατήσει πάνω σε ηθικές αξίες και να γίνουν βάσεις μιας αγαπητικής κοινωνίας, που να αντέχει στο πολύ των απαιτήσεων ενός λαού με αξιοπρέπεια.
Ανασχηματιστείτε κι άλλο! Μπορείτε! Και σεις και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι.
Φωτογραφία τίτλου Aziz Acharki on Unsplash
