Είναι η μέρα της αγάπης…
Λυπήθηκα πολύ σήμερα. Είναι η παγκόσμια ημέρα της αγάπης και σκεφτόμουν να κοινοποιήσω ξανά μια παλιότερη ανάρτηση αφιερωμένη στην ημέρα https://elpiscalling.com/2018/12/14/i-pagkosmia-imera-tis-agapis/. Μα, λέω, ας κάνω μια βόλτα στο διαδίκτυο να δω τι γίνεται, τι λέγεται για την ημέρα αυτή, πόσο σπουδαία πράγματα γίνονται τέτοια μέρα, ας πούμε συμφιλίωση με τον εχθρό, παύση πυρός, παύση τραμπουκισμού, παύση παθών που βλάπτουν τον άλλο και λοιπά ονειροπόλα.
Άνοιξα πολλές σελίδες. Βρήκα σκέψεις, βρήκα εικόνες και φωτογραφίες, βρήκα αποφθέγματα και γνώμες δεκάδων ανθρώπων και πόσο θλιβερό, έλειπε ο ένας και μοναδικός που κήρυξε αγάπη και μάλιστα την πιο δύσκολη. Την αγάπη στον πλησίον και ειδικά στον εχθρό.
Έλειπε από τα μεγάλα και επιτυχημένα ρεπορτάζ το όνομα του Χριστού, το όνομα Αυτού που η γέννησή Του σε λίγες μέρες θα γεμίσει χαρά (;) τον κόσμο όλο, που τόσο πολύ καιρό έχει προετοιμαστεί ψυχολογικά, με τραγούδια, με γλυκά, με στολισμούς, με ψώνια, με δώρα, με κουρέματα και νύχια, με τσόχες και χαρτιά, με ζάρια και στοιχήματα.
Η σπουδαία αυτή μέρα για την οποία μας μισούν πολλοί και μπορεί να ετοιμάζουν και τρομοκρατικά χτυπήματα, που έχει γίνει τραγούδια χριστουγεννιάτικα, μέρα φολκλόρ, κόκκινη και χρυσαφένια, άποψη για κάποιους και μόδα, για άλλους αναχρονιστική μπαρούφα και ψέμα, έρχεται όλα δόξα και τιμή, που ακόμα και το άστρο της Βηθλεέμ φέτος θα είναι πιο φωτεινό από ποτέ.
Όμως, τι κρίμα! Η μέρα αυτή δε μας αξίζει! Δε μας αξίζει σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουμε γιατί λέμε ψέματα συνεχώς, δε μας αξίζει γιατί πετούμε βέλη και δηλητήριο μονίμως προς πάσα κατεύθυνση, δε μας αξίζει η μέρα αυτή όσο θα υπάρχει παύση πρωτοβουλίας για κάθε αλλαγή προς το καλό. Και έχουμε ζήσει τόσο δύσκολα! Και ζούμε τόσο δύσκολα ακόμη και τώρα, αυτή τη στιγμή είμαστε μέτοχοι όλοι μιας τεράστιας δοκιμασίας που δεν ξέρουμε πραγματικά τι μας ξημερώνει, κι όμως, ακόμα και στις τόσο δύσκολες στιγμές που βιώνουμε συνεχίζουμε να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας!
Καθόλου δε μας αξίζει η μέρα αυτή. Φαγωθήκαμε. Τα είπαμε όλα. Κατηγορήσαμε τους πάντες. Ξεσκίσαμε τις σάρκες μας με τα λόγια. Αιματοκυλάμε την οικουμένη. Και συνεχίζουμε. Τσακίζουμε τον ψυχισμό του συνανθρώπου μας χωρίς δεύτερη σκέψη, πληγώνουμε τον σύντροφό μας, το παιδί μας, το γονιό μας, το γείτονα, τον συνάδελφο, τον περιπτερά, όποιον κινείται και δεν τον ξέρουμε ή τον ξέρουμε αλλά δε μας γεμίζει το μάτι, μας τη σπάει γιατί έτσι.
Είμαστε τόσο υποκριτές και ψεύτες αλήθεια…
Ο Χριστός είπε το εξής συγκλονιστικό: «Πας οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική ένοχος έσται τη κρίσει.. ος δ’ αν είπη τω αδελφώ αυτού ρακά, ένοχος έσται τω συνενδρίω.. ος δ’ αν είπη μωρέ, ένοχος έσται εις την γέενναν του πυρός». Δηλαδή, «ακόμα κι όποιος οργίζεται εναντίον του αδερφού του χωρίς λόγο, πρέπει να καταδικαστεί κι όποιος πει τον αδερφό του ρακά, δηλαδή ανόητο, πρέπει να καταδικαστεί κι όποιος τον πει μωρέ, δηλαδή ηλίθιο, πρέπει να καταδικαστεί »….
Πόσο δύσκολο! Αφού δεν υπάρχει αγάπη, αυτό ήταν και θα είναι το πιο δύσκολο εις τους αιώνες! «Πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδερφό σου» είπε. Αλλά εμείς κρατάμε μανιάτικο για ένα στραβό κοίταγμα, για μια κακιά στιγμή, για κάτι απλό και χαζό που δεν μπορούμε ούτε να θυμηθούμε πια.
«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» είπε, δηλαδή αγαπάτε τους εχθρούς σας. Να δίνετε ευχές σ’ αυτούς που σας δίνουν κατάρες. Να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούν. Να προσεύχεστε γι αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν. Γιατί αν αγαπάτε μόνον όσους σας αγαπούν, ποιά αμοιβή περιμένετε από το Θεό; Κι αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τί παραπάνω κάνετε από τους άλλους;
Γιατί, προϋπόθεση της θεϊκής συγγνώμης, είναι να δώσουμε εμείς τη συγγνώμη μας στους ανθρώπους.
Ποιους αγαπάμε τελικά και γιατί; Με ποιο τρόπο; Ποιους θέλουμε στη ζωή μας και με τι περιορισμούς; Σε ποια κατηγορία εντάσσονται αυτοί; Πώς θέλουμε να αγαπάμε; Υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες άραγε ή μόνο μία; Πόσες αγάπες και με τι μέτρο έχουμε βάλει στη ζωή μας; Τους αγαπούμε όλους; Όλους; Τους πάντες; Και τα λόγια που πετιούνται από τα βάθη της ψυχής μας για το οτιδήποτε, αυτά τα σκονισμένα μέσα στη στάχτη λόγια και σκέψεις τι τα κάνουμε αλήθεια; Τα ξεστομίζουμε και πράττουμε χωρίς καμιά συναίσθηση ούτε της δικής μας κατάστασης ούτε της κατάστασης τους άλλου. Ούτε οι ελεημοσύνες των ημερών ειδικά, ούτε φαντάζομαι και οι προσευχές έχουν κάποιο νόημα αν δεν υπάρχει αγάπη. Αυτή η μοναδική, η ενιαία, η δυνατή και άδολη, η γνήσια, αυτή η αθώα αγάπη προς κάθε πλάσμα, προς πάσα κατεύθυνση. Τότε, αν δεν υπάρχει αυτή τι κάνουμε; Σε ποιες αξίες πατά η ύπαρξή μας;
Έγινε ποίημα, στίχος, έγινε τραγούδι, έγινε ταινία, μια αγάπη επιλεκτική που συνήθως διακρίνεται στην ερωτική, τη μητρική και την πατρική, τη φιλική, την αδερφική μέχρι να μπουν στη μέση τα κληρονομικά, μια αγάπη περιορισμένης εμβέλειας.
Πολλοί και σπουδαίοι άνθρωποι και εκπρόσωποι ιδεολογιών μίλησαν γι’ αυτή, μα στην πράξη όλα είναι αλλιώς. Όλα είναι εντελώς αλλιώς!
“Αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις!, έλεγε η γλυκιά γερόντισσα Γαβριηλία. Αν κάποιος δε σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης. Αν έχεις αγάπη για όλο τον κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος”.
Έλεγε και κάτι άλλο, “Throw the feet to the heart”. Δηλαδή, μέσω των ποδιών στην καρδιά, μέσω του πόνου του σώματος στην ψυχή, γιατί δούλευε με τα χεράκια της το πονεμένο σώμα και η αγάπη της ήταν τόση που έφτανε για να γιάνουν όλες οι πληγές και τα βάσανα και όλες οι θεολογικές ερμηνείες μπορούσαν να σταθούν δίπλα σε αυτό το άγγιγμα, γιατί η καλοσύνη και η αγάπη ήταν ερμηνεία, αυτά ήταν η Αλήθεια.
Κι έτσι θα σας αφήσω, με τις πέντε γλώσσες που μίλαγε και με αυτές είχε γυρίσει τον κόσμο όλο και αγάπησε εξ ολοκλήρου τον κάθε άνθρωπο, από κάθε μεριά του πλανήτη. Αυτές οι γλώσσες ήταν το χαμόγελο, τα δάκρυα, το άγγιγμα, η προσευχή και η αγάπη! Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι τώρα, άλλωστε είναι τόσο μικρός ο κόσμος και τόσο περιορισμένος ο χρόνος μας!
