Η Γωγώ Πετραλή στο elpis calling…
Δεν σωπαίνει. Ξέρει πότε, ξέρει πως, ξέρει γιατί πρέπει να εμφανιστεί και να μιλήσει για την τέχνη της, την κρίση, την φύση, τα προβλήματα. Δημιουργεί ήχους, λόγια και εικόνες και μ αυτά ξορκίζει τις μαύρες σκιές. Ζει στο εδώ και στο εκεί, νεράιδα που πετά ελεύθερη και δημιουργεί συνθήκες ζωής ιδανικές, ζωής τέτοιας που δεν θα προσβάλει τον άνθρωπο, δεν θα αδικεί, δεν θα δεσμεύει, δεν θα καταστρέφει. Υπάρχει και κινείται δίπλα μας ως πολίτης του κόσμου, αφήνει σημάδι αερικού.
Η Γωγώ Πετραλή υπάρχει στη ζωή αυτή όχι για να χορεύει μόνο, μα για να δημιουργεί έναν κόσμο αγάπης και συνύπαρξης, ορίζει το στίγμα της σ αυτή τη γη δημιουργώντας κυψέλη με μελίσσια φροντίδας και ονείρου για το καλύτερο, το ελπιδοφόρο, όνειρο για το ταίριασμα του πραγματικού και του ιδανικού. Αυτού που θα έπρεπε. Μαχήτρια του αυτονόητου.
Ρεαλισμός και πλάνα, ρεαλισμός και μάχη με το αδηφάγο τέρας των σπάταλων στιγμών της καθημερινότητας, που πολλές φορές ρημάζουν το καλό πλάνο, αφήνουν μαύρα σημάδια και πικρία μα, όταν ο στόχος είναι εκεί ψηλά, τίποτα δεν ξεθωριάζει το χρώμα και το ωραίο χαμόγελό της.
Μαζί μας στο elpis calling η πολυτάλαντη Γωγώ Πετραλή, χορεύτρια, χορογράφος, σκηνοθέτης, μα κυρίως παθιασμένη ονειροπόλα.
- Μνήμες από το παρελθόν, τόπος καταγωγής, χρόνια νεότητας… ποιο δυνατό στοιχείο σας παρέμεινε με τα χρόνια;
Μυρωδιές… νυχτολούλουδα στα στενά της πόλης, το ψητό της Κυριακής στο φούρνο του Χατζή στην Αγία Τριάδα, το πεπόνι που μύριζε πεπόνι, τα μούρα που μαζεύαμε απ’ τα δέντρα ενώ παίζαμε, παιδιά στη γειτονιά… Περισσότερα δέντρα και καλύτερα κλαδεμένα, λιγότερο τσιμέντο και καλύτερα στρωμένο…
Φωνές… όλα εκείνα τα παιδικά όνειρα που ακόμα και τώρα με κυνηγούν και παίζουν κρυφτό παρέα με τον καρεκλά και τον παλιατζή που τόσο χαίρομαι όταν τους ακούω ακόμα…!… σα να πλέκουν κι ανακυκλώνουν μαζί, το όποιο όνειρο στην καθημερινή μας αιωνιότητα.
Γόνος μεταναστών, μικρασιατικής καταγωγής απ’ όλους τους προγόνους, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αγία Τριάδα στο Ηράκλειο Κρήτης. Στα 17 έφυγα για εξωτερικό. Αρχικά βόρεια Αγγλία, μετά ακολούθησε η γαλλόφωνη και γερμανόφωνη Ελβετία, η Ολλανδία, λιγάκι η Αυστρία, ξανά η Ελβετία, και πάει λέγοντας… Χαίρομαι πολύ για το πώς όλα αυτά τα ‘ταξίδια’ έχουν καθορίσει ένα μεγάλο μέρος του είναι μου.
Κι έτσι, φεύγω για να ξαναγυρίζω… ανεβαίνω για να κατεβαίνω, κατεβαίνω για να ανεβαίνω… προχωρώ, στέκομαι, και ξανά σπείρα… Σα σενάριο για τη χορογραφία της ζωής, με κινήσεις τόσο μοναδικές μέσα από διαδοχικές αλληλο-συναρτήσεις. Το μόνο σίγουρο, ο κοινός τόπος. Το παρόν.
Απ’ όταν με θυμάμαι, με μια αινιγματική ανησυχία προς την ύπαρξη κι έναν παιδικό, αθώο θαυμασμό για το μεγαλείο της φύσης.
- Εμπειρία και χρόνος… τι έχουν προσφέρει;
Πολύχρωμες εικόνες, ακατάπαυστες σκέψεις, ταξίδια του νου, της φαντασίας και του σώματος, μικρούς αναπάντεχους θανάτους, ηρωικές γέννες, ποικίλες μεταμορφώσεις, αρκετές λύπες, χαρές, σκέψεις και πάλι σκέψεις, που σα να γίνονται μια ενιαία εικόνα, η μεγάλη εικόνα, με τέχνη και μεράκι για την ίδια τη ζωή…
Κι έτσι μέσα από την κίνηση ως μόνη αλήθεια, τεκμηριώνεται η υπέρτατη σχέση μας με το παρόν!
Και να ‘σου πάλι ουράνιο τόξο τα συναισθήματα…
Αιώνια η πάλη για συνειδητοποίηση!
- Πως ισορροπεί η καθημερινότητα με τις ανάγκες της προσωπικής ζωής; Υπάρχει χρόνος για όσα αγαπάτε;
Μα πώς να πορευόμαστε χωρίς συνοδοιπόρους αυτά που αγαπάμε, αλήθεια;
Αν θεωρήσουμε πως η καθημερινότητα είναι οι επιλογές μας, τότε πολλά εξαρτώνται από το πώς διαχειριζόμαστε αυτά που πραγματικά αγαπάμε. Αυτό είναι ανέκαθεν ζητούμενο. Πώς να βρίσκω την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που αγαπώ, που έχω ανάγκη, που χρειάζομαι, που είμαι εγώ… Μέσα από την καθημερινή αναζήτηση και φροντίδα τέτοιων ισορροπιών είναι που αισθάνομαι πως ζυμώνεται και διαμορφώνεται η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας.
Και προφανώς ο χρόνος είναι παγίδα σε αυτή την αναζήτηση…
Αισθάνομαι πως όταν αρχίζεις να συμφιλιώνεσαι με το χρόνο, ίσως τότε να ξεδιπλώνεται η ισορροπία από μόνη της κάτω απ’ τα πόδια σου… Και δεν αναφέρομαι στους «συμπαντικούς αλχημιστές» και τα «φτερωτά δεκανίκια», αλλά στα απλά, καθημερινά, απτά, φυσικά, «μικρομέγαλα» πραγματάκια που σε εμπνέουν να συνειδητοποιείς τη μαγεία της μοναδικότητάς τους στην κάθε σου στιγμή.
Μεγάλο σχολείο για αυτή τη διαδρομή αποτελεί για ‘μένα η φύση και η παρατήρησή της. Επίσης, το ανθρώπινο σώμα στο περπάτημα και τη δράση της όποιας κίνησής του.
Οι λέξεις συχνά με μπερδεύουν. Δεν ξέρω αν είναι που τις έχω αλλιώς στο μυαλό μου, περισσότερο σαν εικόνες ή σχήματα ή ακόμα συχνότερα σα συναισθηματικές δονήσεις που εκφράζονται σα παλμικές σπειροειδείς χορογραφίες…
Είναι κι αυτό το «καλά ρε Γωγώ, σε ποιό κόσμο ζεις;» που κάποιοι απορούν μαζί μου…
- Τι πυροδοτεί την αγάπη σας για όσα κάνετε; Τι οδηγεί στην έμπνευση της κάθε στιγμής;
Η ίδια η αγάπη και η ίδια η στιγμή!
Σα να μην υπάρχουν και πολλά άλλα πριν απ’ αυτά τα δυο…
- Ανατροπές στον κύκλο της ζωής υπήρξαν; Τυχαία γεγονότα; Δυνατές στιγμές;
Εκείνα τα σταυροδρόμια που ποτέ δε συναντήσαμε; περπατήσαμε; σταθήκαμε έστω; ή τα άλλα, που βρεθήκαμε σαν έκπτωτοι άγγελοι; Μα και βέβαια! Κι είναι όταν τα μοιραζόμαστε με το φίλο, το συγγενή, το σύντροφο, το συνάνθρωπο, και πάνω απ’ όλα τον ίδιο μας τον εαυτό που τα σημάδια τους μας ομορφαίνουν…
Κι είναι κι αντίστοιχα εκείνοι οι ήλιοι που βγαίνουν γεμάτοι φως στο πέρασμα της καταιγίδας…
Θαρρείς πως ξέρεις τις χορογραφίες και να, που όμως μπερδεύεις τα βήματα… Σταυροδρόμια ανατροπών ποικίλα, άλλα όμορφα κι άλλα δύσκολα. Σίγουρα και τα δυο ήθελαν φροντίδα και δουλειά! Κι ώρες, ώρες είναι σαν τίποτα να μη σου χαρίζεται… γιατί πάντα καλείσαι να μαθαίνεις από την ιστορία… Κι εμείς οι άνθρωποι μπερδευόμαστε με τις μνήμες και τις ερμηνείες τους… και δε μαθαίνουμε από την ιστορία…
Προσπαθώ να εμπιστεύομαι περισσότερο αυτά που έρχονται… ακολουθώντας τη ροή, το δεύτερο μεγάλο μάθημα…
Αλλά είμαι και ρομαντικά απαισιόδοξη κάνοντας συχνά τραμπάλα ανάμεσα στο τώρα και το αλλού…
- Ζούμε εποχές μεγάλης παγκόσμιας αναστάτωσης… σε τι βαθμό επηρεάζουν την ζωή και τις επιλογές σας;
Σε καθημερινό βαθμό, βεβαίως!
Πώς να μην επηρεάζεσαι όταν βλέπεις να σε καταδιώκει καθημερινά η αδικία, η έλλειψη παιδείας, σεβασμού, ενσυναίσθησης, ευαισθησίας, ρομαντισμού; Σα να έχουν χαθεί οι κρυφοί κανόνες ηθικής, η γαλήνη του βλέμματος, η δύναμη της ψυχής, η γενναιοδωρία της καρδιάς. Ζούμε φοβισμένοι σε εγωπαθείς κοινωνίες που εμείς οι ίδιοι τις τροφοδοτούμε καθημερινά με τους χειρότερους εαυτούς μας.
Σα να φοβόμαστε να είμαστε καλοί.
Τρομαχτικό!
Μέσα από τη στάση ζωής, την τέχνη και τα έργα μου, προσπαθώ να εκφράζω σκέψεις και ερωτήματα για την όποια παγκόσμια αναστάτωση αντιλαμβάνομαι.
Πιστεύω πως οι επιλογές περιορίζονται στο βαθμό της ποιότητας ως προς την ίδια μας τη ζωή… Κι έτσι, ξαναθυμάμαι εκείνο το πεπόνι που μύριζε πεπόνι πίσω στην παιδική μου ηλικία…
Και να σου πάλι ο χρόνος, η ιστορία, αυτά που δεν ερμηνεύσαμε ως ουσιαστικά ζητούμενα….
Στενοχωριέμαι πολύ για το πώς συμπεριφερόμαστε στον πλανήτη που ζούμε κι αισθάνομαι διαρκή θλίψη και ανησυχία για όλα αυτά που συμβαίνουν χωρίς σεβασμό και φροντίδα προς αυτόν. Η μεγαλύτερη παγκόσμια αναστάτωση για εμένα είναι η οικολογική καταστροφή που έχει προκαλέσει το ανθρώπινο είδος στη φύση.
- Το μέλλον δεν προβλέπεται μα υπάρχουν σχέδια; Κάνετε όνειρα; Και κυρίως, ελπίζετε;
Ελπίζω, Ελπίδα!
Το όνειρο είναι διαρκώς σφηνωμένο σα παιδική σαΐτα μες στο κεφάλι μου, όπως κι εκείνος ο ανεξήγητος ρομαντισμός που ώρες-ώρες με κάνει να αψηφώ Θεούς και Δαίμονες…
- Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Αρμονία.
Μεταξύ φύσης και ανθρώπου.
Μεταξύ ανθρώπου κι ανθρώπου.
Αρμονίας με αρμονία.
Βιογραφικό:
http://www.fysalidance.com/gogobio.php?lang=el
Showreels:
Χοροθεατρικό έργο ΓΑΙΑ, be the bee – Ενυδρείο Κρήτης, Οκτώβριος 2016:
Geo_Move
http://www.fysalidance.com/practice.php?lang=el
Portfolio links:
http://www.fysalidance.com/news-files/portfolio_gr.pdf
Vimeo:
Youtube:
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ:
